Sir Ebenezer Howard wordt met zijn publicatie “Garden Cities of Tomorrow” (1898) gezien als één van de grondleggers van de Europese tuinwijk.
Naast een zoektocht naar kwaliteit op het eigen perceel, werden collectieve gemeenschapsfuncties en openbare groenruimte hoog in het vaandel gedragen. Het ruimtelijk model omvatte verschillende gradaties van mede-eigenaarschap, wat een zekere betrokkenheid en sociaal engagement van de bewoners vereiste.

In de naoorlogse varianten vinden we de basisideeën van het tuinwijkconcept slechts ten dele terug.
In antwoord op de woningnood ontstonden op korte termijn vooral woonwijken vanuit eenzelfde plan en materialisatie.
Publieke ruimte is er genoeg, maar als gevolg van de emanciperende kracht die automobiliteit werd toebedeeld, moest beleefbaar groen steeds meer wijken voor verharde infrastructuur. Ook de Vogelhoekwijk wordt in haar huidige toestand gekenmerkt door zeer brede gemineraliseerde straatprofielen en een overaanbod aan parkeerplaatsen. De belofte van de tuinwijk blijft hierdoor dode letter.

De privatieven zijn dan weer krap bemeten. De woonoppervlaktes zijn naar huidige maatstaven ontoereikend en de tuintjes zijn niet van die schaal dat ze tegelijk het tekort aan leefoppervlakte, bergfunctie én fietsstalplaats kunnen ondervangen.
De mix van overaanbod aan parkeermogelijkheden in het publiek domein en onderaanbod functionele bergruimte binnenshuis, maakt dat diverse parkeerboxen oneigenlijk worden gebruikt als stockageruimte.
De beperkte privatieve footprints en het stringente BPA-keurslijf maken het optoppen van de bestaande woningen evident.

De bestaande grondgebonden woningen staan schouder-aan-schouder tegen elkaar in rijtjes van vier à zeven.
De woningen die de rij afsluiten zijn evenwel niet uitgewerkt als halfopen-, kop- of hoekwoning. Het zijn gewoon kopieën van de rijwoningen waar hooguit een travee aan is toegevoegd in functie van een garage en extra slaapkamer. Het type buit zijn unieke ligging op de kop dus niet uit om de eigen woonkwaliteit te verhogen, maar geeft door de blinde gevel ook niets terug aan de wijk.
De zijgevels zijn vrij gesloten, wat noch de kwaliteit van het wonen noch de kwaliteit van de publieke ruimte ten goede komt. Een enkele uitzondering niet te na gesproken vinden we in de donkerbruine eindgevels geen ramen, hooguit wat glasdallen.
Naar ons oordeel zullen enkel de sloop en integrale herwerking van de koppen de verwachtingen kunnen inlossen.

Niettegenstaande de wijk vrij uniform leest en het aan te pakken projectgebied zelfs maar twee typeplannen telt, zal de ontwerpoplossing niet voor ieder bouwveld dezelfde zijn. Contextueel scenario-onderzoek dringt zich op.